Αχ ρε Μαμά, μεγάλωσα… Δεν με κυνηγάς πια να φάω, ούτε με μαλώνεις όταν βάφω όλο το σπίτι, που με τόσο κόπο κρατάς καθαρό, με τις κηρομπογιές που μου αγόρασες… Μεγάλωσα και δεν φοβάμαι πια τα τέρατα κάτω από το κρεβάτι μου, γιατί τώρα μαμά, έχω να αντιμετωπίσω αληθινά τέρατα κάθε μέρα… Δεν γελάς μαζί μου πια όταν βάζω κόκκινο κραγιόν, γιατί τώρα δεν μουτζουρώνομαι… Έμαθα να το βάζω μόνη μου… Όπως έμαθα ότι όλα στην ζωή δεν έρχονται όπως τα θέλεις, δεν είναι η ζωή σαν τα παραμύθια που έλεγες τα βράδια…
Μεγάλωσα και κλαίω μονή μου πια χωρίς να θέλω να έρθεις να με πάρεις αγκαλιά, γιατί μπορώ και μόνη… Πόσο χαζή είμαι… Τώρα, όταν πέφτω, δεν τρέχεις να με σηκώσεις και να μου σκουπίσεις τα γόνατα, γιατί τώρα όταν πέφτω προκαλώ τον εαυτό μου να σηκωθεί μόνος του, όπως μου έμαθες… Αλλά ξέρεις ρε μαμά, έχω ανάγκη ακόμα να με σηκώνεις και ας μην το λέω… Δεν θέλω να νομίζεις ότι είμαι αδύναμη, ότι δεν έκανες καλή δουλειά… Έκανες την καλύτερη….
Δεν μπορώ να φανταστώ μια μέρα της ζωής μου που δεν σκέφτηκα τι θα έκανες εσύ αν ήσουν στην θέση μου… Σκέφτομαι συνέχεια πως θα μπορέσω να ακουμπήσω την τελειότητα σου όταν κάνω δικά μου παιδιά… Ξέρω ότι αγχώνεσαι, ξέρω ότι στενοχωριέσαι…. Ξέρω ότι σε έχω στενοχωρήσει- χωρίς να το θέλω ποτέ, πίστεψε με-, ξέρω ότι θες το καλύτερο για μένα αλλά ρε μαμά, η ζωή μου δεν είναι εύκολη σαν μεγάλο κορίτσι…
Μαμά μου, θέλω ακόμα να μου λες να ντυθώ καλά για να μην κρυώσω, θέλω να γκρινιάζεις όταν δεν τρώω καλά και να με μαλώνεις όταν ανάβω το ένα τσιγάρο μετά το άλλο επειδή ο έρωτας δεν είχε πάλι αίσιο τέλος… Μεγάλωσες και μεγάλωσα μαμά μου… Και να ξέρεις δεν είναι εύκολο να είσαι μεγάλος… Και έχω ανάγκη ακόμα το χέρι σου όταν έχω πυρετό ή όταν δεν τα καταφέρνω… Τρέμω την μέρα που δεν θα ξαναπώ αυτές τις δυο συλλαβές… ΜΑΜΑ…
Αχ ρε μαμά, τι θα ήμουν χωρίς εσένα; Σ’ ευχαριστώ που ήσουν, είσαι και θα είσαι για πάντα η καλύτερη μαμά του κόσμου! Είσαι ο βράχος μου! Χρόνια πολλά! Σ’ αγαπάω!
Η κόρη σου…
*Αφιερωμένο σε όλες τις μανούλες εκεί έξω… Σας ευχαριστούμε!
Της Στέλλας Καρατζόγλου
