Ενας μικρός μέγας κόσμος, πολύπτυχος όσο και πυκνός, είναι η εικαστική εγκατάσταση του Γιάννη Καστρίτση που θα εγκαινιαστεί στις 4 Νοεμβρίου στη Φλώρινα. Τα πήλινα μικρογλυπτά, μεμονωμένα ή σε συστάδες, ορίζουν μια αφήγηση πανάρχαια και αρμολογούν μια βουβή ελεγεία για την κοινή ζωή ανθρώπου και ζώου, στις δοξασίες, στον μύθο, στη θυσία, στην καθημερινότητα. Αυτή η νέα έκθεση του Γιάννη Καστρίτση, οργανωμένη από την Εφορεία Αρχαιοτήτων Φλώρινας στο Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης, με την επιμέλεια της μουσειολόγου Ελπινίκης Ναούμ, έρχεται να μας πει δυο-τρία σημαντικά πράγματα για την εικαστική κίνηση. Πρώτον, ότι η καλλιτεχνική πράξη απαιτεί μονάχα περιεχόμενο και αυταξία, κάτι που συχνά στην εικαστική σκηνή της Αθήνας υποτιμάται ενώ είναι η βασική αρχή. Δεύτερον, ότι ένας δημιουργός, όπως εν προκειμένω ο ακάματος και σταθερός στον σκοπό του Γιάννης Καστρίτσης, προχωράει με καύσιμο την εσωτερική φλόγα. Και τρίτον, ότι η τέχνη της εποχής μας μπορεί (και οφείλει) να προσδιορίζεται αυτόνομα, χωρίς δημόσιες σχέσεις και κοινωνικές πιέσεις.
Στη Φλώρινα, ο Γιάννης Καστρίτσης παρουσιάζει το υλικό απόσταγμα μιας ολόκληρης κοσμοθεωρίας, μιας φιλοσοφίας της ύλης και ενός στοχαστικού σχεδιάσματος πάνω στην ανθρώπινη συνθήκη. Τα μικρογλυπτά του, σαν διαχρονικά κτερίσματα, θυμίζουν εκείνα τα ανώνυμα αντικείμενα των αρχαίων χρόνων, σαν μινιατούρες υψηλού συμβολισμού και σαν τελετουργικά μνημεία καθημερινής πύκνωσης. Ερχονται να αφηγηθούν εκδοχές γύρω από την ιδέα της θυσίας και της προσφοράς και επί της ουσίας να απομακρύνουν περιβλήματα που έφερε ο χρόνος για να μείνουν μόνα και γυμνά με μια αρχέγονη αλήθεια.
Ο Γιάννης Καστρίτσης, σαν χειρώνακτας αγγειοπλάστης, τεχνουργός και γεννήτορας ιστοριών και μύθων, αφηγείται εδώ μια διαδρομή λαϊκού πολιτισμού, νοτισμένη με οικογενειακές μνήμες, διάστικτη από άχρονες συγκατοικήσεις ανθρώπων και ζωντανών, αρμολογημένη με τη φυσικότητα μιας προφορικής παράδοσης. Είναι μια εγγραφή στο υποσυνείδητο.
Πηγή: kathimerini.gr
