Πέτρος Κλαμπάνης, ένας κοντραμπασίστας του κόσμου

342

Εχοντας καταγωγή από τη Ζάκυνθο, πτυχία μουσικής από το Αμστερνταμ και από τη Νέα Υόρκη και συναυλιακές εμπειρίες από Ευρώπη, Αμερική και Ιαπωνία, ο Πέτρος Κλαμπάνης είναι ένας κοντραμπασίστας που μπορεί να χαρακτηριστεί ταξιδιάρης, κοσμοπολίτης. Η αυριανή εμφάνισή του στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής μαζί με τον πιανίστα Κρίστιαν Ράνταλου από την Εσθονία, τον Πολωνό «κρουστό» Μπόντεκ Γιάνκε και με τη συμμετοχή της Katerine Duska, είναι μεν η πρώτη του μετά καιρό, αλλά η πρωτιά αφορά την Ελλάδα. Τον Αύγουστο έπαιξε με το τρίο του στη Σανάζ της Γαλλίας. Αλλες εμφανίσεις του στο εξωτερικό ακυρώθηκαν, επομένως έχει μια πλήρη και «διεθνή» εικόνα της κατάστασης. «Θέλω να είμαι αισιόδοξος», λέει στην «Κ». «Αλλιώς, θα έμενα σπίτι με κατάθλιψη. Σε εμένα, όπως και σε άλλους καλλιτέχνες, το lockdown έφερε και μια περίεργη πνευματική ηρεμία. Μείναμε σπίτι και γράψαμε καινούργια μουσική, κάτι που μακροπρόθεσμα, θα έχει θετικά αποτελέσματα». 

Αυτό το μείγμα στασιμότητας και κίνησης, περιορισμού και ελπίδας, ταιριάζει ενδεχομένως και με τις αντιθέσεις, με τους «παραλογισμούς» που αποτυπώνονται μουσικά στο τέταρτο άλμπουμ του, με τίτλο «Irrationalities». Κυκλοφόρησε πέρυσι τον Οκτώβριο από τη γερμανική «Enja» και είναι εν μέρει εμπνευσμένο από τις «Αόρατες πόλεις» του Ιταλο Καλβίνο, που επίσης μιλούν με ένα τρόπο για επιθυμίες και για φόβους, για την καθημερινή κόλαση και παράδεισο. 

Κι όμως, το «Irrationalities» είναι το πιο αφαιρετικό, το πιο μινιμαλιστικό του Ελληνα κοντραμπασίστα. «Είναι τολμηρό το να ξεγυμνώνεις ένα μουσικό σύνολο», λέει ο ίδιος. «Για εμένα, η εκφραστική λιτότητα είναι ζητούμενο στη μουσική, όπως άλλωστε συμβαίνει και στον λόγο, όταν κάποιος εκφράζεται με λίγες λέξεις, αλλά παραμένει πιστός σε όσα θέλει να πει. Πειραματίστηκα με μεγάλα γκρουπ, έμαθα πολλά, όμως θεώρησα ότι η λογική καλλιτεχνική εξέλιξή μου ήταν ένα λιτό σχήμα». 

Στα παραπάνω συνέβαλε και η πολύχρονη μουσική συνύπαρξή του με τους συνεργάτες του, τον Κρίστιαν Ράνταλου και τον Μπόντεκ Γιάνκε. Ισως όμως βοήθησαν και εκείνες οι εμπειρίες που αναφέραμε, στη Νέα Υόρκη, αλλά και στην Κούβα ή τη Βραζιλία. Εκεί ο Κλαμπάνης γνώρισε αρκετούς ντόπιους μουσικούς, συνοψίζοντας σήμερα τα διδάγματά του σε δύο λέξεις, απλές, αλλά σημαντικές για την τέχνη του: «άκουσα μουσική», λέει, μιλώντας για τα λαϊκά ιδιώματα των τόπων που επισκέφθηκε. 

Αραγε η μουσική του, η τζαζ, παραμένει σήμερα ανοιχτή σε επιρροές από κάθε γωνιά της γης ή λατρεύει ακόμα τα τοτέμ του παρελθόντος; «Υπάρχει μια προγονολατρεία. Θαυμάζουμε τους παλιούς και σε αυτό συμβάλλει ένας ακαδημαϊσμός που τα τελευταία χρόνια έχει σχεδόν καταπιεί την τζαζ. Υπάρχει όμως και η πραγματική δημιουργία, η χρυσή τομή ανάμεσα στο παρελθόν και στο τώρα.

Η τζαζ είναι εξ ορισμού δεκτική σε επιρροές, εξ ου και τα τόσα υποείδη της. Είναι ευπροσάρμοστη μουσική, διατηρώντας ταυτόχρονα στον πυρήνα της τον αυτοσχεδιασμό και το ρυθμικό στοιχείο που έρχεται από την Αφρική», παρατηρεί ο Κλαμπάνης. 

Ισχύουν όλα αυτά και για τον ίδιο; «Πειραματίζομαι με αυτές τις επιρροές, όπως και με εκείνες που έχω από την ελληνική μουσική, την οποία γνώρισα ως παιδί», απαντά. «Αυτός είναι ο κόσμος μου: μια συνάντηση της ελληνικής μουσικής με την τζαζ της Νέας Υόρκης».
 
Κήπος του Μεγάρου, 12 Σεπτεμβρίου, 8.30 μ.μ.

Πηγή: kathimerini.gr

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ