Επιστολή στον Τσαρλς Μπουκόφσκι

763

Γράφει ο Βαγγέλης Κρικώνης

Να αγαπάς τον πόλεμο. Όχι τον υλικό. Τον συναισθηματικό. Εκείνον που θα σε κάνει να χάσεις το είναι σου. Κι όταν το κάνεις έπειτα πρέπει να μάθεις να μετράς τις πληγές σου γιατί σε αυτόν τον πόλεμο δεν υπάρχουν λάφυρα παρά μόνο απώλειες. Και ναι θα χάσεις αρκετά και πιο το σημαντικό είναι ότι θα χάσεις τον ίδιο σου τον εαυτό. Τόσο δεδομένο μα και τόσο εύκολο.

Μη προσπαθείς να χαραμίσεις την ενέργεια σου σε έναν κόσμο που προσπαθεί να σου επιβάλει με την βία την γοητεία. Μια γοητεία που ποτέ σου δεν ήθελες να είσαι μέρος της, μια γοητεία που πάντοτε σου προκαλούσε αηδία παρά καύλα. Γίνε ο άνθρωπος για τον οποίον θα είσαι περήφανος το επόμενο πρωί και όχι εκείνος που θα μετανιώνει για τα λάθη. Να μη παραιτήσε ποτέ, συμφιλιωσου με την απόρριψη λες και γεννήθηκες για εκείνη. Στον κόσμο υπάρχουν πολλές γυναίκες που θα σε κάνουν να νιώσεις σημαντικός ίσως σε κάνουν να νιώσεις μοναδικός μα καμία τους δεν θα μπορέσει να γίνει η Λύντια που πάντοτε έψαχνες κύριε Τσάρλς.

Κι αν είσαι αρκετός τότε μη προσπαθήσεις να κερδίσεις όλες τις γυναικείες καρδιές γιατί αργά ή γρήγορα θα σε προδώσουν. Και κάνετε λάθος κύριε Τσάρλς. Μέγα λάθος όταν αφήνετε αυτό που αγαπάτε να σας σκοτώσει. Μπορεί στις σαπουνόπερες να φαίνεται ηρωικό μα στην ραστωνη των πόθων πρέπει να σκοτώσεις αυτό που αγαπάς αν θες να ζήσεις ακόμη μια μέρα. Και τελείως σκόπιμα φτάνουμε στο σημείο για τις απολαύσεις, τις ηδονές και τους εθισμους. Ο μεγαλύτερος εθισμός κάθε ανθρώπου είναι η προσπάθεια που καταβάλλει να αλλάξει τον ίδιο του τον εαυτό. Ένα εγώ που έχει χάσει την ταυτότητα του. Ένα εγώ που δεν έχει κανένα απολύτως πάθος για Ζωή, για αγάπη και έρωτα, για λάθη και πληγές και κυρίως ένα εγώ που έχει χάσει κάθε ευχαρίστηση που προσφέρουν τα πιο ταπεινά πράγματά.

Όλα αυτά τα εγώ που αναλύω είναι τα πρόσωπα εκείνων που κάποτε είπες πως δεν κάνουν ποτέ μια τρέλα στη ζωή τους και ζούνε μια φρικτή ζωή. Και αυτό γιατί δεν έχουν ατίθασες παρορμήσεις. Όλα μας τα προβλήματα προέρχονται από τα συναισθήματα μας και θεωρούμε αποτυχία την υποταγή στις συναισθηματικές παρορμήσεις. Και σαν να μην έφτανε αυτό κρίνουμε τους ανθρώπους και βάζουμε ταμπέλες στους μεν ως τελειωμένους γιατί υποτάχθηκαν και στους δε ως είδωλα γιατί υπέταξαν τα συναισθήματα τους.

Μήπως άραγε για αυτό να έχουμε εθιστεί στην ιδέα της αλλαγής του εαυτού μας ; Εκείνος που απαγορεύει στον ευατο του τα ψυχικά ξεσπάσματα και δρα πάντοτε με την λογική είναι εκείνος που κάποτε είχες γράψει…”δεν ήταν η μέρα μου. Ούτε η εβδομάδα μου. Ούτε η χρονιά μου. Ούτε η ζωή μου, γαμωτο. ”

Και θα σε αποχαιρετήσω με ένα ερώτημα ευτυχίας. Γιατί δεν κάνουμε πράγματα που ξέρουμε ότι θα έπρεπε να κάνουμε ; Γιατί πολύ απλά δεν νιώθουμε την επιθυμία να τα κάνουμε, θέλουμε απλά να χάσουμε την ψυχή μας και όταν το ξέρουμε πως το κάνουμε τότε θα προσπαθήσουμε να την χάσουμε ολοκληρωτικά.

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ