Του Βάσου Π. Καραμπίλια
Λάρισα, 3 Μαρτίου 2021. Το ρολόι έδειχνε 12.16 το πρωί. Ένας τρομερός θόρυβος να βουίζει στα αυτιά σου, ένας παράξενος ήχος να σου “επιτίθεται” από κάθε σημείο του ορίζοντα. Νιώθεις ότι η γη φεύγει κάτω από τα πόδια σου.
Όταν έχεις ζήσει το φονικό σεισμό της Αθήνας του 1999, μπορείς να νιώθεις έστω και από μακριά, πως μπορεί να ήταν αυτός στην πατρίδα σου.
Όταν εκεί ζει η Οικογένειά σου και αγαπημένοι φίλοι, μπορείς να νιώσεις κάθε συναίσθημα σαν να είσαι εκεί. Νοερά, τηλεπαθητικά, διαισθητικά…
Αμέτρητες οι σκέψεις στο μυαλό σου. Αρχίζεις να σχηματίζεις μανιωδώς αριθμούς τηλεφώνου. Ένας σεισμός που πέρα από τις “μεγάλες” υλικές πληγές του, ευτυχώς δεν άφησε ανθρώπινες απώλειες, λέω εγώ…
Κι όμως άφησε, μου είπε ο Στέλιος, καλός φίλος από τον Τύρναβο που μεγαλώσαμε μαζί. Έπεσε το σπίτι των παππούδων μου Βάσο, και για εμάς είναι σαν απώλεια. Είναι σαν να χάσαμε κάποιον, όταν αναγκάζονται να μένουν φίλοι και συγγενείς στις σκηνές.
Κι όμως άφησε, μου είπε ο Χρήστος, καλός φίλος από το Μεσοχώρι, αφού το σπίτι μας είναι ακατάλληλο πλέον Βάσο και μένουμε με τη Δήμητρα και τον μικρό σε σκηνή.
Από εκεί και πέρα, η χαρά του κάθε πολιτευτή, του κάθε “παράγοντα”, του κάθε πολιτικάντη, του κάθε περαστικού που μπορεί να μην έχει καν σχέση με την περιοχή, αλλά πέρασε για την καθιερωμένη φωτογραφία. Μία φωτογραφία δίπλα στις σκηνές, έξω από το τροχόσπιτο και η υποχρέωση βγήκε…
Αλήθεια πόσοι από όλους εμάς μπορούμε να περάσουμε έστω ένα βράδυ σε μία σκηνή;
Πόσοι από όλους αυτούς με τις selfies της πολιτικής εκμετάλλευσης, όπως τις χαρακτηρίζω, μπορούν να περάσουν έστω και 2 βράδια χωρίς τουαλέτα σε ένα τροχόσπιτο της κακιάς ώρας;
Χθες, ημέρα γιορτής, πόσοι αφήσαμε τα σπίτια μας και πήγαμε να πετάξουμε χαρταετό και να κάνουμε κούλουμα με τον Στέλιο, τη Μαρία, τον Χρήστο, τη Δήμητρα και τα παιδιά τους;
Κάτι τέτοιες στιγμές για ένα πράγμα νιώθω ανακούφιση. Που δεν μπαίνω σε κανέναν διαγωνισμό προσωπικών φιλοδοξιών, που δεν οφείλω σε κανέναν τίποτα πέραν της δουλειάς μου, και μπορώ να γράφω όσα νιώθω ελεύθερα.
Μία φιλική συμβουλή εντελώς καλοπροαίρετα. Όχι άλλες φωτογραφίες. Όχι άλλο “Όλα πάνε καλά”, όχι άλλο ξύλινο πολιτικό λόγο του στυλ “Από την πρώτη στιγμή ανταποκριθήκαμε, και σταθήκαμε…και κάναμε…και θα ελέγχουμε…και θα…και θα…και θα…”. Κάντε το ταπεινά και κυρίως ανώνυμα, και σίγουρα θα πιάσει τόπο.
Πολλά
μπράβο
σε όσους προσέφεραν εμπράκτως και κυρίως ανώνυμα.
Πολλά
μπράβο
σε όσους βοήθησαν υλικά και κυρίως οικονομικά χωρίς τυμπανοκρουσίες.
Πολλά
μπράβο
στις Αρχές της περιοχής που ήταν εκεί από την πρώτη στιγμή.
Πολλά
μπράβο
σε όσους είναι εκεί ταπεινά, σήμερα, χθες και θα είναι και αύριο.
Λίγο ακόμη βέβαια και δυστυχώς το θέμα θα καταστεί ανεπίκαιρο. Λίγο ακόμη και τα φώτα θα σβήσουν. Λίγο ακόμη και οι επισκέψεις των πολλών θα λιγοστέψουν.
Λίγο ακόμη και τα ρεπορτάζ δεν θα έχουν να προσθέσουν κάτι άλλο. Λίγο ακόμη και το τελευταίο τηλεοπτικό συνεργείο θα φύγει από την περιοχή. Και μετά;
Κυριακή της συγνώμης προχθές. Αν ενόχλησα κάποιους με τον τόνο μου ζητώ συγνώμη. Αν στεναχώρησα κάποιους με τα λόγια μου, δεν είχα τέτοια πρόθεση.
Αλλά είπαμε…ή θα λέμε αλήθειες ή θα λέμε σε όλα
μπράβο
Έχω επιλέξει καιρό τώρα να κάνω το πρώτο…
Χρόνια Πολλά σε όλους. Καλή Σαρακοστή με υγεία.
*Ο Βάσος Π. Καραμπίλιας είναι δικηγόρος Αθηνών, μέλος του Μητρώου στελεχών της Ν.Δ., επιστημονικός συνεργάτης στη Βουλή των Ελλήνων.
