Συνέντευξη στην Φανή Γιαννιώτη
Η Ελένη Ταζέ είναι από εκείνη την “πάστα” ανθρώπων, των Ελλήνων του εξωτερικού, που μπορεί να σε φιλοξενήσει στο σπίτι της χωρίς να σε γνωρίζει, μόνο και μόνο επειδή είσαι Έλληνας… Γεννημένη στη Λάρισα και με βαθιές ρίζες σε αυτή την πόλη, αφού έζησε αρκετά χρόνια της ζωής της εδώ, ζει σήμερα στην Νέα Υόρκη.
Μας μιλάει για την ζωή της στη Μητρόπολη του κόσμου, την εντυπωσιακή δουλειά που κάνει, αφού βρίσκεται σε ένα από τα πιο διάσημα τμήματα της Αστυνομίας σε όλο τον κόσμο, στην αστυνομία της Νέας Υόρκης, το περίφημο NYPD (New York Police Department), αλλά και για την πρωτόγνωρη κατάσταση που ζουν αυτή τη στιγμή με την πανδημία του κορονοϊού .
Δείτε τι είχε να μας πει.
Ζεις πολλά χρόνια στην Νέα Υόρκη. Πως πήρες την απόφαση να ζήσεις εκεί;
Όταν ήμουν πέντε ετών οι γονείς μου μετανάστευσαν από τη Λάρισα στη Νέα Υόρκη. Πήγα σχολείο εκεί αλλά επέστρεψα στη Λάρισα μετά τις σπουδές μου. Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου Ελληνίδα και κυρίως Λαρισαία γιατί η σχέση μου με την πόλη, με τους συγγενείς μου και κυρίως με την γιαγιά μου στη Λάρισα ήταν πολύ στενή.
“Πάντα θεωρούσα τον εαυτό μου Ελληνίδα και κυρίως Λαρισαία γιατί η σχέση μου με την πόλη είναι στενή”
Έμεινα στη Λάρισα για εργασία σε φαρμακευτική εταιρεία. Δυστυχώς δεν μπόρεσα να παραμείνω μόνιμα όπως ήθελα, αφού η Ελλάδα μόλις έμπαινε στην μεγάλη περιπέτεια της λεγόμενης οικονομικής κρίσης τότε.
Επέστρεψα στη Νέα Υόρκη το 2009 αυτή την φορά με σύζυγο Λαρισαίο, γνωστός στην παρέα μου ως “η εισαγωγή μου” και μαζί δημιουργήσαμε μια μικρή οικογένεια.
Ποιες ήταν οι δυσκολίες που αντιμετώπισες τον πρώτο καιρό;
Όταν επέστρεψα είχα να αντιμετωπίσω αρκετές δυσκολίες. Η κρίση δεν ήταν μόνο στην Ελλάδα, αλλά είχε “δείξει τα δόντια της” ακόμη και στην Αμερική. Η οικονομική κατάσταση ήταν δύσκολη και η εύρεση εργασίας ακόμη δυσκολότερη.
Ο σύζυγος κατάφερε να βρει εργασία και για ενα μικρό χρονικό διάστημα επιβιώσαμε με έναν μισθό. Σταθήκαμε τυχεροί, διότι είχαμε την υποστήριξη της αδελφής μου και του πατέρα μου. Η οικογένεια είναι πολύ σημαντικό κομμάτι στην ζωή μας, ειδικά για τους Έλληνες της Ομογένειας.
“Η οικογένεια είναι πολύ σημαντικό κομμάτι στην ζωή μας, ειδικά για τους Έλληνες της Ομογένειας”
Εργάζεσαι ως αστυνομικός στην Νέα Υόρκη. Πως προέκυψε αυτό;
Υπήρξε σαν σκέψη, αλλά περισσότερο με ενθάρρυνε η αδερφή μου να το κάνω και έτσι το 2011 έδωσα γραπτές εξετάσεις για αστυνομικός. Μεγαλώνοντας η γιαγιά μας διηγούνταν τις περιπέτειες του παππού Ταζέ, που είχε υπηρετήσει ως αστυνομικός στην Ελλάδα και πιστεύω ότι και αυτό είχε κάποια επιρροή στην απόφαση μου.
Επίσης χρειαζόμουν σταθερή δουλειά με ασφάλεια και τότε ήταν από τις λίγες που υπήρχε διαθεσιμότητα. Δεν πίστευα ότι είχα πολλές πιθανότητες, αλλά τελικά η βαθμολογία μου ήταν στο 99% απ’ όλους τους διαγωνιζόμενους. Στην ακαδημία δυσκολεύτηκα διότι η έντονη γυμναστική αλλά και η σκληρή εκπαίδευση ήταν κάτι πρωτόγνωρο για εμένα. Εκεί βρήκα την ψυχική δύναμη, πείσμωσα και τελικά τα κατάφερα και αποφοίτησα.
Πόσο δύσκολη δουλειά είναι για μια γυναίκα, ειδικά σε μια μητροπολιτική περιοχή;
Σε αυτό το επάγγελμα δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ των φύλων. Έχουμε έναν κοινό στόχο και ο καθένας επιδιώκει το αποτέλεσμα με βάση τις δυνατότητές του. Οι γυναίκες αποτελούν περίπου το 20% του NYPD. Μπορώ να μιλήσω μόνο για την δική μου εμπειρία, ως Ελένη
“Σε αυτό το επάγγελμα βλέπεις τον κόσμο στις χειρότερες στιγμές του”
Τα πρώτα 3 χρόνια δούλευα περιπολία στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Ως γυναίκα, ως Ελληνίδα και ως “άσπρη” σε μαύρη γειτονιά, ήταν μια πολύ ξεχωριστή εμπειρία. Σε αυτό το επάγγελμα βλέπεις τον κόσμο στις χειρότερες στιγμές του.
Αισθανόμουν οτι έπρεπε, σαν καινούργια στο επάγγελμα, να είμαι πιο προετοιμασμένη και πιο θαρραλέα γιατί έπρεπε να αποδείξω στους συναδέλφους και στους “δρόμους” ότι μπορούσα να σταθώ στα πόδια μου. Οι δρόμοι στη Νέα Υόρκη είναι σχολείο… Πραγματικά έμαθα να εκτιμώ την κάθε στιγμή που είμαι ακόμα ζωντανή, γιατί είμαστε όλοι “προσωρινοί”.
“Ως γυναίκα, ως Ελληνίδα και ως “άσπρη” σε μαύρη γειτονιά, ήταν μια πολύ ξεχωριστή εμπειρία”
Ξέρω επίσης ότι χωρίς την υποστήριξη του συζύγου, του πατέρα και όλης της οικογένειας μου δεν θα μπορούσα να δουλέψω σε αυτό το επάγγελμα. Έχω γερά θεμέλια από το σπίτι και σε καθημερινή βάση όλοι θυσιάζονται για να βρούμε μια ισορροπία. Μια γυναίκα πιστεύω μπορεί να τα έχει όλα και καριέρα και οικογένεια.
Ποιο είναι το πιο δύσκολο περιστατικό που αντιμετώπισες εν ώρα υπηρεσίας;
Δεν μ’ αρέσει να συζητάω τα αρνητικά, γι αυτό θα σου πω ένα περιστατικό που τελείωσε αισιόδοξα. Το 2016 καθώς οδηγούσα περιπολικό, ακούω στον ασύρματο ότι στην περιοχή μου κάποιος κάλεσε για φασαρία σε ένα διαμέρισμα. Με την παρτενέρ μου φτάνουμε στον 5ο όροφο, ανοίγει η μητέρα την πόρτα του διαμερίσματος και το διαμέρισμα φαινόταν σαν να είχε περάσει τυφώνας… Ρώτησα την μητέρα που είναι η κόρη της, και δεν απαντούσε. Κοίταξα στο δωμάτιο της και είχε κρεμαστεί έξω από το παράθυρο και τσίριζε “Μην με πλησιάζεις θα πηδήξω”. Δεν υπήρχε περίπτωση να το επιτρέψω να συμβεί αυτό. Έτσι σε δευτερόλεπτα άρπαξα τα χέρια της 17χρονης και την κράτησα μέχρι που ήρθαν συνάδελφοι και με βοήθησαν να την τραβήξουμε μέσα. Ήταν δύσκολη μέρα, διότι η απόφαση που πήρα μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα μπορούσε να είχε πολύ διαφορετικό τέλος. Στις αποφάσεις αυτές κρίνονται πολλές φορές οι ζωές ανθρώπων και φυσικά ακόμα και η δική μου η ζωή…
Τι σου λείπει περισσότερο από την Ελλάδα και ειδικά από την ιδιαίτερη πατρίδα σου, την Λάρισα;
Τι μου λείπει από την Ελλάδα; Τα πάντα! Στην Λάρισα, το καφεδάκι στην πλατεία Ταχυδρομείου, οι ηλιόλουστες παραλίες και τα γραφικά χωριά στα βουνά του Ολύμπου και της Όσσας με τους πιο φιλόξενους ανθρώπους.
“Μου λείπει στην Λάρισα, το καφεδάκι στην πλατεία Ταχυδρομείου, οι ηλιόλουστες παραλίες και τα γραφικά χωριά στα βουνά του Ολύμπου και της Όσσας…”
Έχω συγγενείς και φίλους στην Λάρισα και όταν επιστρέφω αισθάνομαι μια γαλήνη, κάτι οικείο, γιατί στην καρδιά μου η Ελλάδα είναι το δεύτερο σπίτι μου. Με χιλιάδες χρόνια ιστορίας, πάντα υπάρχει μια γωνιά της Ελλάδας που κρύβει ατελείωτες ιστορίες και περιμένει να τις ανακαλύψεις.
Τέλος, μετάφερε μας το κλίμα από εκεί σε σχέση με την πανδημία του κορονοϊού. Πως το αντιμετωπίζουν οι κάτοικοι; Υπάρχει πανικός;
Δεν περίμενα οτι θα χάναμε τόσες ζωές απο τον ιό. Και μάλλον κανείς δεν το περίμενε… Δυστυχώς, έχουν φύγει από τη ζωή συνάδελφοι μου και με έχει σοκάρει αυτό το γεγονός. Αυτό που ζούμε είναι πρωτόγνωρο. Έχω γνωστούς που αρρώστησαν με ηλικιωμένους γονείς στο νοσοκομείο που παλεύουν για την ζωή τους.
“Δυστυχώς, έχουν φύγει από τη ζωή συνάδελφοι μου και με έχει σοκάρει αυτό το γεγονός”
Τα σχολεία έκλεισαν στις 16 Μαρτίου. Ο πατέρας μου είναι σε καραντίνα μόνος στο σπίτι του, διότι φοβόμαστε μην αρρωστήσει και φυσικά είναι δύσκολο να μην τον βλέπουμε. Παρολα αυτά παραμένω αισιόδοξη. Κάνουμε ότι μπορούμε για την ασφάλεια μας, αλλά είμαι και σε έναν τομέα που φυσικά συνεχίζουμε να δουλεύουμε. Το NYPD μας παρέχει μάσκες, γάντια και αλλα προστατευτικά μέσα. Φοράω καθημερινά τα προστατευτικά μου υλικά, πράττω όσο πιο υπεύθυνα μπορώ και απλά εύχομαι οτι όλα θα πάνε καλά…
Θα επέστρεφες πίσω;
Επιστροφή στην Ελλάδα; Θεωρητικά η Ελλάδα είναι η χώρα στην οποία θα έρθω όταν πάρω σύνταξη. Έγω, όπως και πολλοί Έλληνες του εξωτερικού, ονειρευόμαστε το ταξίδι αυτό της επιστροφής. Μέχρι να έρθει αυτή η στιγμή, θα πρέπει να μου άρκουν τα σύντομα ταξιδάκια του καλοκαιριού…
Βίντεο από Θεατρικό όπου μιλάει μεταξύ άλλων και η Λαρισαία Ελένη Ταζέ.
